Saturday 15 September 2012

အခန္းဆက္ အလြမ္းစက္

အေဝးေျပးကားေတြေပၚ
အေဝးေျပးဘဝေတြ ထုိင္ခုံလြတ္မရွိဘူး
ကြ်တ္က်ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္တစ္ဖက္ဟာ ငယ္ဘဝ ဆုိလား
အရွိန္နဲ ့တစ္ၿမဳိ ့စီ ျဖတ္တယ္
အရိပ္မရလုိ ့ ခုတ္ထစ္ခံ လုိက္ရတဲ့ လြတ္လပ္မွဳ
ကုိယ္စီ ပဲ့ထြက္ခဲ့ တစ္နယ္တေက်း
တြယ္ခ်ိတ္ထားတဲ့စိတ္လည္း
မ်က္ရည္စုိတာနဲ ့ သံေၾကးတက္လြယ္
ဘဝကုိ လေရာင္နဲ ့ၾကဳိ းညွိ ဖုိ ့
လမ္းသြားလမ္းလာ အလန္းဇယားေတြမွာ
ငါတုိ ့ အနံ ့ေတြ ပါမလာေတာ့ဘူး
တီးမိေခါက္မိရုံ အသံၿမည္ေနတဲ့ ကမၻာ
ရြာဆန္ေနပုံက
တစ္ရြာတည္းေနတာေတာင္ တစ္ေရတည္းေသာက္မရ
မင္းလည္း
ျမဝတီ ဆုိလား
ဘန္ေကာက္ ဆုိလား
ေရာက္တတ္ရာရာ တံတားေဆာက္ဖုိ ့
ငါလည္း
ၿမဳိ  ့ျပသစ္ကုိင္းမွာ ရာသီမေရြးေၾကြ ဖုိ ့
အသက္ကုိ အနုပညာနဲ ့ ထုပ္ရင္း
ရင္ဘတ္အလြတ္မွာ စက္ရုံေဆာက္လုိ ့
ေခတ္က
ကုိယ္ေပ်ာက္ေလယာဥ္ေခတ္ဆုိေတာ့
ကုိ္ယ္ေပ်ာက္ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္
သတၱဳဓါတ္မ်ားတဲ့ ငါ့အလြမ္းနဲ ့ထုတ္လုပ္လုိက္တယ္ ။

                                                                                   ဆူးရဲ

2 comments:

  1. ကဗ်ာေလးက ခံစားရတယ္ဗ်ာ ...

    ကဗ်ာေလးေတြ အရမ္းႀကိဳက္လို႕ လင့္ယူသြားပါတယ္ ...

    ReplyDelete
  2. follower လုပ္ခဲ႔တယ္...ကဗ်ာဖတ္ရင္းနဲ႔.

    ReplyDelete